Batik Indonesia Cina - Campuran Indonesia dan China
Orang Cina merupakan sebahagian kecil daripada keseluruhan penduduk negara dan sering diiktiraf sebagai tulang belakang ekonomi negara. Majoriti orang Cina telah menetap di Indonesia selama beberapa generasi. Kebanyakan daripada mereka adalah keturunan campuran, tidak bercakap Cina, mempunyai nama keluarga Indonesia, dan telah mengembangkan dialek dan tradisi yang berbeza kerana hubungan perkahwinan campur mereka dengan orang asli Indonesia.
Sekumpulan kecil orang yang dipercayai sepenuhnya warisan Cina mempunyai identiti Cina yang berbeza mengenai bahasa, agama dan adat resam.
- Sebahagian besar daripada keseluruhan penduduk Cina tinggal di pekan dan bandar di Jawa dan Sumatera, di mana mereka terlibat dalam aktiviti komersial.
- Di Kalimantan barat, di mana ramai adalah petani, nelayan, dan pekerja bandar, orang Cina merupakan sebahagian besar penduduk.
- Ramai orang di kepulauan Riau membawa warisan perlombongan yang diturunkan selama berabad-abad.
- Kebanyakan bekas warga Belanda dan Eurasia Indonesia berlepas selepas kemerdekaan. Orang Indonesia berketurunan India dan Eropah adalah sedikit dan jauh di antara jumlah penduduk hari ini. Namun, kesannya terhadap perniagaan dan masyarakat Indonesia amat ketara di bandar-bandar utama negara itu.
Batik Cina dan Indonesia
Banyak keturunan bangsawan Jawa telah mengembangkan gaya tersendiri mereka dari semasa ke semasa. Pelbagai corak kain batik dicipta di setiap lokasi, mencerminkan ketersediaan pewarna dan pilihan warna penduduk. Reka bentuk juga termasuk:
- Simbolisme dan perwakilan flora dan fauna serantau : termasuk spesies haiwan dan burung, spesies rama-rama, spesies ikan, cengkerang, bunga, buah-buahan dan daun.
- Haiwan : seperti burung merak, helang, dan gajah kadangkala ditunjukkan dalam bentuk yang sangat bergaya untuk mematuhi larangan Islam dalam menggambarkan makhluk sebenar.
Terdapat lebih daripada 3,000 corak fabrik batik yang diketahui, beberapa daripadanya tidak disentuh selama ratusan tahun dan berada dalam senarai kegemaran ramai orang dari China dan Indonesia. Beberapa corak direka untuk kegunaan tertentu atau dilarang di dunia China kepada rakyat biasa, seperti batik parang rusa dan batik swat, yang dihadkan untuk kegunaan eksklusif royalti sahaja. Walaupun setiap pembekal boleh membuat variasi batik mereka, reka bentuk batik adalah berdasarkan corak konvensional.
Contohnya, kawung yang berasal dari Jawa Tengah dan merupakan salah satu corak yang paling asas, terdiri daripada empat bujur atau elips, yang dikatakan mewakili buah kapuk, yang tersusun seperti kelopak bunga dan diulang secara geometri, dengan motif bunga kecil ditambah untuk hiasan. Apabila berita kawung pertama kali muncul pada patung batu dari Kediri pada tahun 1239 M, ia dianggap sebagai ciptaan baru.
Parang (juga dikenali sebagai "batu compang-camping" atau "pisau potong") ialah tekstil tradisional Jawa yang berasal dari Solo, Jawa tengah. Ia dibezakan dengan jalur pepenjuru yang dihiasi merentasi kain, biasanya dibingkai oleh sempadan bergigi.
Ia adalah reka bentuk simetri yang sesuai untuk batik, diperbuat daripada bintang, salib, dan roset yang disusun untuk membuat bulatan atau segi empat sama secara simetri secara berterusan. Anda boleh menambah haiwan atau tumbuhan pada reka bentuk. Walau bagaimanapun, ini tidak digalakkan untuk baju batik .
Reka bentuk air mani adalah kurang geometri, dengan kebanyakannya mewakili pokok atau pokok anggur merentasi latar belakang yang bergaya dan bukannya garis lurus. Reka bentuk dari India atau China telah mempengaruhi penciptaan corak ini, yang biasa digunakan dalam batik Cina dan batik Indonesia .
Bahasa Cina Indonesia
Bahasa rasmi Indonesia ialah bahasa Indonesia (Bahasa Indonesia). Walau bagaimanapun, ia mempunyai banyak persamaan dengan dialek Melayu lain yang telah lama digunakan sebagai lingua franca wilayah, seperti dialek Riau-Jambi di timur Sumatera, yang berkembang daripada gaya kesusasteraan bahasa Melayu yang digunakan di istana. wilayah itu.
Perbezaan utama antara bahasa Melayu standard dan bahasa Indonesia standard terdapat dalam simpulan bahasa dan perbendaharaan kata tertentu mereka. Hanya pada tahun 1972, Indonesia dan Malaysia bersetuju dengan ejaan bahasa yang konsisten dan dikemas kini, yang membolehkan komunikasi yang dipertingkatkan dan perkongsian literatur yang lebih bebas antara kedua-dua negara.
Memandangkan ia tidak mempunyai frasa yang membezakan berdasarkan hierarki sosial dan tidak berkaitan dengan mana-mana kumpulan etnik terkemuka di negara ini, bahasa Indonesia diterima secara meluas. Ia telah berfungsi sebagai kuasa yang kuat untuk penyatuan negara. Kerana menonjolnya dalam cetakan sejak awal abad kedua puluh di pelbagai bahagian negara, ia juga berfungsi sebagai alat komunikasi politik di kalangan anggota gerakan nasionalis pada tahun-tahun menjelang revolusi dan pengisytiharan kemerdekaan pada tahun 1945.
Kesusasteraan Indonesia - China
Penulis berketurunan Cina dan Sumatera menulis novel, drama, dan puisi dalam bahasa itu, yang berfungsi sebagai asas untuk mengembangkan kesusasteraan Indonesia kontemporari. Pada masa ini, bahasa Indonesia adalah bahasa ibunda bagi penduduk kota tertentu dan merupakan bahasa kedua bagi kebanyakan penduduk. Pelajar universiti diajar, dan ia digunakan dalam penerbitan saintifik, falsafah, dan undang-undang, perdebatan, dan perbincangan dalam bidang ini.
Kebanyakan lagu popular yang dibuat untuk khalayak negara ditulis dalam bahasa Indonesia, yang digunakan oleh stesen radio, rangkaian televisyen, dan filem (bahasa tempatan jarang digunakan). Walau bagaimanapun, terdapat banyak kumpulan di kawasan itu yang menulis dan mempersembahkan lagu dalam bahasa dan dialek tempatan.
Agama Cina Indonesia
Di pulau Indonesia, Islam diamalkan oleh lebih sembilan persepuluh penduduk. Walaupun penganut Kristian hanya sedikit, mereka boleh ditemui di kawasan di seluruh negara, terutamanya diFlores dan Timor, utara Celebes, pedalaman Kalimantan, dan Maluku. Majoritinya adalah Protestan atau Kristian bebas, dengan selebihnya adalah penganut Roman Katolik.
Selain beragama Kristian, ramai orang Cina tinggal di kawasan bandar dan mengamalkan agama Buddha atau Konfusianisme, kadangkala digabungkan dengan agama Kristian. Hindu membentuk kurang daripada 2 peratus penduduk Indonesia, walaupun Hindu adalah agama yang terkemuka di Bali dan mempunyai ramai penganut di pulau Lombok. Beberapa kepercayaan orang asli diamalkan di tempat-tempat yang jauh tertentu.
Sehingga mereka mencapai kawasan yang begitu luas seperti Jawa dan Sumatera Selatan (yang bebas dari halangan semula jadi), kepercayaan utama Indonesia semuanya diperkenalkan di sepanjang pantai dan tersebar perlahan-lahan ke pedalaman, kecuali di Jawa dan Sumatera selatan.
Jauh sebelum kedatangan agama asing di wilayah ini, seperti Kalimantan tengah dan barat New Guinea, pergunungan Sumatera utara, dan kawasan pedalaman pulau berbukit lain, agama kebanyakannya tidak hadir di kawasan ini. Walau bagaimanapun, kebanyakan kerja mubaligh Kristian yang dilakukan pada abad kedua puluh pergi kepada orang di tengah negara.
Pandangan Sejarah Agama Cina Indonesia
Sejarah tertua terdokumentasi Indonesia mendedahkan pengaruh agama yang besar dari India; kerajaan awal Indonesia yang berpusat di Jawa atau Sumatera berkembang melalui beberapa jenis agama Hindu , Theravada, Buddha Mahayana, dan tradisi agama lain. Kepercayaan Hindu dan Buddha telah diikuti sebagai agama istana sepanjang abad ke-9 CE; Shiva dan Buddha dilihat sebagai ungkapan entiti rohani yang sama pada masa ini.
Pada abad ke-14, Islam, yang dibawa ke Jawa dan Sumatera oleh pedagang Islam kebanyakannya dari Asia Selatan, menggantikan agama Hindu sebagai agama utama di sepanjang pantai Jawa dan Sumatera, satu proses yang mengambil masa berabad-abad. Pengaruh Islam telah merebak ke seluruh Nusantara menjelang abad ke-15, khususnya di kawasan pantai pulau-pulau jiran di Nusantara.
Selama bertahun-tahun, apabila agama berubah di peringkat mahkamah, rakyat jelata menerima unsur-unsur setiap agama baharu sebagai lapisan tambahan di atas kepercayaan tempatan asal mereka, yang mengakibatkan lebur agama. Akibatnya, Islam diekspresikan di Indonesia dengan cara yang berbeza daripada di bahagian lain di dunia. Aceh, Sumatera barat, Jawa barat, Kalimantan tenggara, dan sebahagian daripada Kepulauan Sunda Kecil adalah kawasan di mana kepercayaan itu paling diperhatikan, diikuti oleh seluruh Indonesia.
Di pulau Jawa Indonesia, umat Islam yang berpegang kepada adat ortodoks disebut sebagai santri. Walaupun abangan mengikuti tradisi yang lebih sinkretik, kepercayaan dan adat resam mereka banyak dipengaruhi oleh kepercayaan dan tradisi nenek moyang mereka. Dengan kemunculan kelas pertengahan yang lebih mementingkan agama, terutamanya sejak akhir abad ke-20, gaya kepercayaan abangan telah kehilangan tempat manakala lebih banyak tingkah laku Muslim tradisional semakin mendapat tempat. Sebaliknya, orang di semua peringkat memberi perhatian kepada banyak upacara tempatan yang berlaku apabila orang dilahirkan, mati, dan berkahwin. Upacara (selamatan) diadakan pada semua keadaan kritikal.
Kehidupan Luar Bandar Cina Indonesia
Penduduk luar bandar Indonesia menyumbang kira-kira separuh daripada jumlah penduduk negara itu. Hakikat bahawa gunung berapi memainkan peranan penting dalam pembentukan dan pengayaan tanah bermakna terdapat hubungan yang kuat antara pertumbuhan pertanian, kepadatan penduduk, dan lokasi gunung berapi. Gunung berapi aktif Indonesia tertumpu di pulau Jawa, dan kepadatan penduduk tertinggi boleh ditemui di kawasan seperti di selatan dan timur Gunung Merapi, di mana abu dan puing gunung berapi memperkayakan tanah.
Jawa adalah rumah kepada kepekatan gunung berapi aktif tertinggi di dunia dan kepadatan penduduk tertinggi di dunia. Tanah Bali dan Sumatera utara juga mempamerkan corak yang sama, dengan tanah yang kaya berkait rapat dengan corak aliran letusan gunung berapi. Terdapat struktur pertanian yang sangat sistematik di pulau Jawa, Madura, dan Bali Indonesia, yang kebanyakannya tertumpu pada pertanian padi basah. Tempat lain yang mempunyai kepadatan penduduk luar bandar yang tinggi termasuk bahagian Sumatera dan Selebes. Kebanyakan negara lain terdiri daripada penempatan kecil yang bergantung kepada pertanian sara diri untuk menghasilkan wang.
Sawah padi meliputi sebahagian besar tanah rata di Jawa dan, di banyak tempat, mendaki lereng bukit di teres, menjadikannya jenis kediaman yang paling lazim. Kampung luar bandar adalah jenis penempatan yang paling biasa di Jawa, dan di sinilah kebanyakan orang tinggal. Kelompok pokok kelapa, sawit dan buah-buahan, yang menandakan lokasi komuniti di seluruh luar bandar, mungkin dilihat bertaburan di sekitar kawasan luar bandar. Terdapat banyak komuniti seperti ini di mana-mana di Jawa tengah dan timur. Sesetengah daripada mereka mempunyai populasi yang besar, dan yang lain tidak.
Kampung Cina Indonesia
Di setiap kampung, penduduk berkumpul untuk mewujudkan satu kumpulan yang homogen mengenai situasi ekonomi, kepentingan sosial, dan pandangan. Dalam banyak kes, terutamanya di kawasan pengairan, terdapat banyak pertukaran buruh antara jiran. Akibat daripada lebihan penduduk kawasan yang padat, saiz ladang purata telah mengecil, dan bilangan penduduk luar bandar yang tidak mempunyai tanah telah meningkat, dengan majoriti daripada mereka bekerja sama ada sebagai buruh pertanian, petani kongsi atau pekerja sementara di kawasan bandar.
Sumber air di setiap kampung Jawa ialah sungai atau perigi; komuniti juga mempunyai masjid dan sekolah rendah, selain rangkaian laluan pejalan kaki yang disapu bumi. Sebilangan kecil aktiviti komersial yang dianjurkan secara rasmi berlaku; barangan diperoleh melalui penjaja dan kedai kecil (warung) atau dari bandar pasar, yang selalunya juga pusat kerajaan tempatan.
Bangunan dibahagikan dengan baik dan selalunya dibina daripada bingkai dan buluh dengan bumbung jubin merah atau sabut kelapa. Walau bagaimanapun, rumah yang dibina daripada batu bata buatan tempatan menjadi semakin biasa, terutamanya dalam kalangan keluarga mewah di kawasan itu. Kehadiran pokok kambing, ayam itik, pisang, dan betik, dan ramai kanak-kanak kecil mencirikan kehidupan kampung.
Struktur luar bandar berbeza dengan ketara dari satu lokasi ke lokasi lain. Sebagai contoh, rumah panjang berbilang unit asal beberapa perkampungan Dayak di Kalimantan telah dipelihara bersama kediaman keluarga tunggal kontemporari, yang bangunannya telah disokong kuat oleh pihak berkuasa tempatan.
Kuil Hindu, struktur awam, dan kuil yang lebih besar boleh ditemui di kampung Bali yang berkumpul bersama seperti labirin sebatian keluarga yang diperkaya. Selain itu, kampung Batak berhampiran Tasik Toba di utara Sumatera, kampung Minangkabau di Sumatera barat, dan kampung Toraja di Selatan Selebes semuanya mempunyai gaya binaan dan seni bina yang tersendiri untuk membezakannya.
Sama seperti bentuk penempatan, trend sosial luar bandar di Indonesia sangat berubah-ubah di seluruh kepulauan negara. Apabila bercakap tentang organisasi yang teratur di atas tahap keluarga, terdapat sedikit di Jawa. Namun, penempatan di pulau jiran Bali mempunyai banyak kumpulan yang terlibat dalam bekerja, menari, dan aktiviti lain, yang kebanyakannya terikat dengan perayaan Hindu. Banyak suku Dayak bergantung pada sistem buruh timbal balik untuk mengusahakan sawah padi semasa tempoh kitaran pertanian yang intensif buruh, yang sangat lazim di Filipina.
Kehidupan Kota Cina Indonesia
Berbanding dengan negara lain pada tahap pembangunan ekonomi yang setanding, Indonesia mempunyai tahap urbanisasi keseluruhan yang rendah. Individu daripada keluarga luar bandar tinggal dan bekerja di kawasan bandar di Jawa dan luar negara. Namun, mereka kembali ke kampung halaman mereka sekurang-kurangnya sekali setiap enam bulan, sebahagiannya dijelaskan oleh penghijrahan tidak kekal, atau "bulatan," di pulau itu. Bandar dalam semua saiz berkembang dengan cepat, walaupun terdapat banyak perbezaan dalam kelajuan bandar berkembang di bahagian yang berlainan di negara ini.
Kecuali kebanyakan wilayah metropolitan tengah Indonesia (cth, Jakarta, Surabaya, dan Medan), hanya beberapa bandar di negara itu yang mempunyai heterogeniti pusat bandar sebenar, seperti yang dilihat dalam carta berikut. Sebaliknya, mereka berfungsi sebagai hab ekonomi, pentadbiran, budaya dan sosial untuk kawasan yang luas dengan penduduk padat dan wilayah yang berbeza di Amerika Syarikat.
Perkembangan industri masih belum menyamai pembangunan bandar, dan isu luar bandar masih mendominasi masa depan bagi sebahagian besar penduduk bandar. Semasa tinggal di kampung bandar (kampung), sebahagian besar penduduk, terutamanya di Jakarta, terus mengamalkan adat dan tradisi luar bandar. Walaupun penduduk bandar menikmati kualiti hidup yang lebih cemerlang daripada rakan sejawat mereka di luar bandar, ketersediaan perumahan yang sesuai, air boleh diminum dan perkhidmatan transit awam kekal sebagai sumber kebimbangan yang ketara.
Empat daripada lima bandar utama Indonesia—Jakarta, Surabaya, Bandung, dan Bekasi—berada di Jawa; satu lagi, Medan, berada di pulau Sumatera. Jakarta ialah ibu negara dan bandar terbesar. Lima bandar ini mungkin dipanggil pusat metropolitan dan bukannya bandar wilayah yang penting kerana ia adalah rumah kepada institusi politik, perbankan dan perniagaan negara. Satu lagi kumpulan bandar penting, termasuk Semarang, Padang, Palembang, dan Makassar (Ujungpandang), berfungsi sebagai pusat pentadbiran dan komersial untuk wilayah masing-masing dan, kecuali Semarang, hanya mempunyai hubungan antarabangsa yang terhad.