Gorontalo staat bekend om zijn sterke gemeenschapszin, zozeer zelfs dat er bijna geen onenigheid bestaat binnen de groep. De Gorontalo gemeenschap heeft van oudsher een hechte verwantschapsstructuur, zoals blijkt uit het Pohala'a familiebandsysteem, dat hier een goed voorbeeld van is. Onderlinge samenwerking, ook bekend als de huyula-traditie, wordt beoefend in het dagelijkse leven van de gemeenschap, en elke kwestie wordt opgelost door middel van conversatie in plaats van confrontatie.

In Gorontalo zijn er veel populaire categorieën klederdracht. Het traditionele batik overhemd of jurk is veelkleurig, waarbij elke tint een ander symbolisch deel van de cultuur vertegenwoordigt. Het Gorontalo-volk staat ook bekend om zijn goed ontwikkelde muziekcultuur.

Landbouw is van oudsher de belangrijkste traditionele activiteit van de Gorontalo-bevolking. De Gorontaloanen houden zich onder andere bezig met bosbouw, landbouw en visserij. Handwerk en veeteelt worden gebruikt als aanvullende bronnen van inkomsten.

Vroeger was het mogelijk om als grote, uitgebreide familie samen te werken om landbouw te bedrijven in heuvelachtig terrein, waar veel grondbewerking nodig was. Tegenwoordig is dit niet meer mogelijk. Traditioneel worden de oude vader en moeder beschouwd als de belangrijkste gastheren, zoals wordt uitgedrukt in de Gorontalo-taal. Een citaat is vereist. De overheid moet nog verschillende persoonlijke technieken accepteren om ouders en oudere familieleden aan te spreken om de nationale beelden te behouden.

Gorontaloan Batik is een manier van verven waarbij delen met een patroon met was worden bedekt zodat ze de kleur niet absorberen. Traditioneel worden katoenen stoffen in de traditionele kleuren blauw, bruin en rood met deze procedure geverfd. Om veelkleurige en gemengde resultaten te krijgen, moet het verfproces herhaaldelijk worden herhaald, waarbij het waspatroon wordt afgekookt en een ander patroon wordt toegevoegd voordat de stof meerdere keren opnieuw wordt geverfd.

Hoewel de oorsprong van de techniek nog steeds een mysterie is, is het op grote schaal toegepast in heel Zuidoost-Azië, met regionale variaties zoals die gevonden zijn op Celebes Island, waar de was werd aangebracht met bamboe stroken.

Halverwege de 18e eeuw was er op Java een kleine koperen kroes met een handvat en een smalle applicatoruitloop ontwikkeld om de was op aan te brengen, wat resulteerde in een doek met veel ingewikkelder patronen; een andere Javaanse innovatie was de houtblokwasapplicator, die aan het eind van de 19e eeuw werd ontwikkeld.

De stof en de methode werden door de Nederlanders naar Europa gebracht. Moderne machines voor het aanbrengen van was in traditionele Javaanse patronen kunnen sommige kenmerken van de handtechniek nabootsen, zoals verkleuring door scheurtjes in de was. Deze machines zijn echter minder nauwkeurig dan de handmatige methode. Zie ook de term "resist printing".

Meer dan 2000 jaar geleden werden bewijzen van vroege gevallen van Gorontalo Batik ontdekt in het Verre Oosten, het Midden-Oosten, Centraal-Azië en India, wat erop wijst dat de kunstvorm daar is ontstaan. Als deze plaatsen onafhankelijk van elkaar zijn ontstaan, zonder de invloed van handel of culturele interacties, is het mogelijk dat ze zijn uitgestorven. In plaats van zich te verspreiden van Azië naar de eilanden van de Maleise archipel en westwaarts naar het Midden-Oosten, is het waarschijnlijker dat de schepen zich uitbreidden langs de handelsroute van karavanen naar het Midden-Oosten.

Volgens historische documenten werd Gorontaloan Batik al in de Sui-dynastie in China gemaakt. Zijdebatiks in de vorm van schermen zijn ook opgegraven in Nara, Japan, en men denkt dat ze dateren uit het Nara-tijdperk van de Japanse geschiedenis. Men denkt dat deze door Chinese kunstenaars zijn gemaakt. Ze hebben onder andere afbeeldingen van bomen, dieren, fluitspelers, jachttaferelen en gestileerde bergen.

Hoewel er geen bewijs is gevonden van extreem oude katoenen batiks, laten fresco's in de Ajanta grotten in de staat Maharashtra, India, hoofdbedekkingen en kleding zien die in hun oorspronkelijke vorm van batiks gemaakt zouden kunnen zijn. In tempels op Java zie je bijvoorbeeld mensen gekleed in kleding met lange mouwen en patronen die lijken op onder andere Indonesische batik.

In Egypte zijn linnen grafdoeken uit de 4e eeuw voor Christus ontdekt met witte patronen op een indigoblauwe achtergrond, die volgens archeologen mogelijk zijn gemaakt door ontwerpen in was te krassen. In Afrika wordt resist verf al duizenden jaren gebruikt door de Yoruba-stammen in het zuiden van Nigeria en Senegal, die cassave- en rijstpasta gebruiken als kleurstof.

Indonesië, met name het eiland Java, is de plaats waar de batikkunst populair is geworden. Chinese, Arabische, Indiase en Europese handelaren kwamen naar deze haven om textiel te kopen en te verkopen. Hier werd de term "batik" voor het eerst gebruikt op een vrachtbrief halverwege de 17e eeuw. Textielmakers in Nederland begonnen rond 1835 te experimenteren met het mechaniseren van de batikproductie door gebruik te maken van koperen walsen en een hars. De resultaten waren gemengd. Toen de Javanen weigerden om deze stof te kopen, ging het naar West-Afrika, waar het een eigen leven en cultuur ontwikkelde die vandaag de dag nog steeds wordt beoefend onder de naam "wasprint".

Textielhandelaren op Java reageerden op het gevaar door een manier te bedenken om het tijdrovende proces van het handmatig schetsen van de ontwerpafbeeldingen op de stof te versnellen. Houten blokdrukkunst werd omgezet in batik door koperen stempels (tjaps) te maken om hete was op de stof aan te brengen.

Imitatiebatik werd in de twintigste eeuw gemaakt door verschillende Europese textieldrukkerijen, vooral in het Verenigd Koninkrijk en Nederland, en wordt nu geproduceerd door Vlisco in Helmond, Nederland, als een herinnering aan de voormalige koloniale aanwezigheid van het land.

Deze ongewone stoffen zorgden voor een vloedgolf aan innovaties in heel Europa. In de jaren 1890 populariseerde een groep jonge schilders in Amsterdam het batikproces, dat uiteindelijk werd gebruikt voor interieurdecoratie, meubels en mode. Dit bleek een groot succes en aan het begin van de twintigste eeuw hielden honderden Europese en Amerikaanse kunstenaars en ambachtslieden zich bezig met het illustreren van batik. De populariteit bereikte een hoogtepunt tussen 1918 en 1925 toen het populair was in landen als:

• Nederland
• Duitsland
• Frankrijk
• Polen
• Verenigd Koninkrijk

De kunst van het batikken was in de westerse wereld in verval geraakt tot de jaren 1960, toen het nieuw leven werd ingeblazen, bestudeerd en veranderd door kunstenaars zoals Noel Dyrenforth in Londen, die de Batik Guild oprichtte. Vanaf het bescheiden begin als een kleine groep leerlingen van Noel in 1986 is de Batik Circle uitgegroeid tot een internationale gemeenschap van batikliefhebbers, -instructeurs en -kunstenaars. Ook Gorontaloan Batikkunstenaars in heel Azië begonnen het potentieel van hun grootmoeders vak te zien en nu floreert batik zowel als een traditionele kunstvorm als een inventieve, geheel eigentijdse kunstvorm die batikkunstenaars over de hele wereld zoeken, genieten en beoefenen.

Een gebruikelijk ritueel dat Molontalo of Tontalo (Zevende Maand Ceremonie) wordt genoemd, wordt gehouden nadat een zwangere vrouw de zevende maand van haar zwangerschap heeft bereikt als teken van waardering. De ouders van het ongeboren kind moeten traditionele Gorontalo kleding dragen om deel te nemen aan dit ritueel. Tijdens het Tontalo-ritueel worden zeven maaltijden op zeven dienbladen geserveerd. De gasten die waren uitgenodigd om deel te nemen, kregen vervolgens het eten te proeven.

Er zijn slechts een paar normen en procedures die zowel de bruid als de bruidegom moeten volgen in de eeuwenoude huwelijksgebruiken van de Gorontalo bevolking. Het Gorontalo-volk heeft zijn tradities van generatie op generatie behouden als onderdeel van zijn gewoonten en culturele imago.

Het is gebruikelijk dat de huwelijksceremonie afwisselend bij de bruid en de bruidegom thuis plaatsvindt.

1. De huwelijksceremonie krijgt een vergunning om meerdere dagen, zelfs meerdere weken te duren.
2. De familie van de bruid bereidt zich een paar dagen van tevoren gezamenlijk voor op de huwelijksceremonie.
3. De bruid en bruidegom dragen traditionele Bili'u-kleding voor hun bruiloft.
4. Als mensen in Gorontalo trouwen, wordt de bruidsslaapkamer gebruikt om plaats te maken voor alle gasten.

Er zijn veel traditionele gebruiken van de Gorontalo bevolking te vinden, waarvan er veel zijn beïnvloed door islamitische tradities. Slechts een klein deel van de Gorontalo-bevolking hangt andere religies aan, zoals het protestantisme-christendom en het katholicisme-christendom, en zij vormen een minderheid binnen die religie.

Douane wordt gezien als een eer, een set regels en zelfs een richtlijn voor de Gorontalo gemeenschap bij het voeren van het bestuur. 'Adat Bersendi Sara' en 'Sara Bersendi Kitabullah' zijn twee uitdrukkingen die hieraan worden toegeschreven. Deze uitspraken impliceren dat gewoonten (adat) worden gehandhaafd volgens regels (sara) en dat deze regels gebaseerd moeten zijn op het heilige boek van de Islam, de Koran, om effectief te zijn. Als gevolg hiervan kan worden aangenomen dat het leven van de Gorontalo bevolking rijk is aan religieuze en nobele idealen en andere deugden.

Tegen het einde van de Ramadan vierden de mensen Tombbilotohe, een culturele ceremonie waarbij olielampen worden aangestoken in de buurt van moskeeën en dorpen.

Gorontaloan Dorpen

Dorpen vormen de meest voorkomende vorm van bewoning in Gorontalo. Het traditionele huis, Dulohupa, is een geraamte op palen dat onderdak biedt aan een gezin van vier personen. Het is gemaakt van hout van hoge kwaliteit en het dak is bedekt met stro. Daarna is het huis verdeeld in verschillende kamers. Er zijn twee trappenhuizen bij de ingang. De koninklijke vorsten gebruikten de Dulohupa traditioneel om gesprekken te voeren en onderhandelingen te voeren. Dulohupa huizen zijn nog steeds te vinden in veel subdistricten van Gorontalo en worden beschouwd als belangrijke architectonische werken.

Naast Dulohupa staat er in dezelfde buurt nog een klassiek Gorontalo-huis, Bandayo Poboide. De Bandayo Poboide daarentegen is bijna uitgestorven in de hele regio van Gorontalo, wat aangeeft dat de soort is uitgestorven. Een van de laatst overgebleven Bandayo Po Boide kun je zien voor het kantoor van de Gorontalo Regent aan de Jenderal Sudirman Road, Limboto, Gorontalo.

Gorontalaanse literatuur

Lumadu is een vorm van inheemse orale literatuur uit Gorontalo die gebruik maakt van hersenkrakers, metaforen en parabels die op rijm worden verteld.

Jongeren gebruiken Lumadu vaak in games en het wordt ook metaforisch gebruikt. Lumadu wordt vaak gebruikt in gesprekken met volwassenen om beleefdheid te tonen aan anderen, het onderwerp met anderen te verbreden en waarde toe te voegen aan het onderwerp van de discussie.

Gorontaloan dansen

De Polopalo dans is een traditionele Gorontalo kunstvorm die door de Gorontalo bevolking wordt uitgevoerd. Deze oude dans is heel beroemd onder de Gorontalo bevolking en kan in heel Noord-Sulawesi worden gevonden.