Minahasan Batik Kostuum
6 products
Minahasan-kostuum in de Mina Hasan-cultuur
Minahasan is een etnische groep uit de Indonesische provincie Noord-Sulawesi, ooit bekend als Noord-Celebes. De Minahasans (ook bekend als Minahassa) zijn een inheemse etnische groep die oorspronkelijk uit dit gebied afkomstig is. De Minahasanen noemen zichzelf Manado mensen.
Hoewel de voorchristelijke scheppingsmythe van de Minahasa een etnische eenheid impliceert, werd het Minahasa territorium niet verenigd tot de 19de eeuw. In plaats daarvan bestond er een verzameling van politiek autonome facties naast elkaar, vaak in voortdurende conflicten. Gelegen op het schiereiland Minahasan in Noord Sulawesi, een gebied met een christelijke meerderheid in een land met een moslim meerderheid, zijn de Minahasanen de meest voorkomende etnische groep in de regio (Indonesië). In Minahasa bestaat de inheemse bevolking uit Austronesiërs die afstammen van vroegere migraties uit het verre noorden van het continent.
Minahasan Batik Outfit
Minahasan batik is een techniek om textiel te versieren waarbij de delen van het materiaal die niet gekleurd zullen worden, bedekt worden met gesmolten was voordat ze geverfd worden. Tijdens het versieren voorkomt de was dat de stof de aangebrachte kleurstof absorbeert. De stof is klaar om te worden genaaid tot een uniek kostuum, zoals een batikshirt, jurk, enz.
Het woord "batik" is van Indonesische oorsprong en is verbonden met het Maleise woord "titik", dat "punt" of "punt" betekent, en met het Javaanse woord "amba", dat "schrijven" betekent.
De procedure is als volgt:
Over de hele wereld hebben mensen de methode van het bedekken of "reserveren" van stukken stof met een pasta of vloeibare substantie gebruikt om een patroon te maken om de outfits van Mina Hasan te maken. De oorsprong van de techniek is volgens verschillende theorieën nog steeds onduidelijk. Het is gevonden in:
- India
- Sri Lanka
- China
- Japan
- Zuidoost-Azië
- Turkestan
- West-Afrika
De kunst van het batikken is gedocumenteerd in de Maleise Archipel sinds de 16e eeuw, beïnvloed door de Indonesische batik. De ontwikkeling van het ambacht bereikte een uitzonderlijk hoog niveau op Java, waar het vandaag de dag nog steeds wordt beoefend.
Toen de Javanen de canting uitvonden, een klein gereedschap om lijnen te trekken met was, maakten ze de beste handgetekende stoffen, bekend als tulis, die vandaag de dag nog steeds bestaan.
In de twintigste eeuw waren de Javanen verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het koperen blok, of kapje. Deze technologie was een open kans om de reguliere manier waarop batik werd gemaakt te veranderen omdat het mogelijk werd om ontwerpen van hoge kwaliteit en ingewikkelde patronen veel sneller te maken dan met de hand mogelijk was, waardoor de oorspronkelijke prijs van het productieproces lager werd. Daarom zou de lagere prijs het gemakkelijker maken om de batik Minahasan kledingcollectie in een kledingwinkel te verkopen.
De oorsprong van reguliere Mina Hasan Batik
De oorsprong van batik in Maleisië is moeilijk te achterhalen. Het is echter bekend dat de Javanen invloed hadden op het Maleisische batikken wat betreft de ontwikkeling van de techniek en het ontwerp. Maleisiërs gebruikten al vroeg houten blokken om textiel te maken dat leek op batiks. Aan het eind van de twintigste eeuw brachten Javaanse batikkunstenaars wassen en koperen blokken naar de oostkust. Sindsdien zijn ze daar gebleven.
In Maleisië is het maken van handgetekende batik pas onlangs begonnen en het is nauw verbonden met de Javaanse batik tulis. De eerste commerciële productie begon in de jaren 1960. Dit ambacht heeft in Maleisië zijn stijl en ontwerp gekregen, waardoor het zich onderscheidt van andere vaartuigen. De nieuwe Maleisische batik wijkt duidelijk af van de Javaanse traditie van handgeschilderde batiks, die al eeuwenlang bestaat.
Minahasan Mensen
Het Minahasan volk is een bevolkingsgroep met een cultuur die in veel opzichten onderscheidend en opmerkelijk is. Voordat ze in contact kwamen met Europeanen, hadden de bewoners van het Minahasan schiereiland volgens historische documenten vooral contact met de bewoners van Noord-Maluku en met Chinese en Maleise handelaren uit andere delen van de Indonesische archipel. Vanaf 1500 kwam de regio in contact met de Portugezen en de Spanjaarden.
Minahasan Taal
De inwoners van Noord-Sulawesi en Gangga, beide deel van Indonesië, spreken Bahasa Indonesia, de nationale taal. Ze spreken echter talen die behoren tot de Minahasan groep, geclassificeerd als Filippijns. Tonsawang, of Tombatu, is een taal die gesproken wordt in het uiterste noorden van Noord-Sulawesi, Indonesië. Veel mensen in het noorden spreken Tontemboan, terwijl veel mensen in het noordoosten Tondano, Tombulu en Tonsea spreken.
Om de zaken nog ingewikkelder te maken, spreken de inwoners van het Manado gebied Manado Maleis, ook bekend als Bahasa Manado, in verschillende delen van de wereld. Dit is een taal die bestaat uit woorden uit:
- Maleis
- Nederlands
- Portugees
Minahasan Geschiedenis
Volgens archeologisch bewijs is de Minahasa regio in Noord Sulawesi bewoond sinds het late 3e millennium v.Chr. of sinds het midden van de Bronstijd. Dit was een tijd van culturele uitwisseling en verovering. Andere beschavingen namen in deze tijd veel culturen over.
Australische gemeenschappen uit China, Taiwan en de Filippijnen daalden geleidelijk af naar Borneo, Sulawesi en de Molukken, waar ze zich vestigden. Het Mina Hasan volk stamde af van de oorspronkelijke bewoners van de eilanden, die in drie aparte stammen waren verdeeld.
Minahasan Stammenoorlogen en Watu Pinabetengan
Vele eeuwen lang waren de stammen van Noord-Sulawesi verwikkeld in geschillen en gevechten met elkaar. Volgens de Minahasan legende kwamen de drie oorspronkelijke facties bij elkaar om de geschillen op te lossen, wat een ravage aanrichtte onder hun volk. De bijeenkomst in Awuan, niet ver van het Tondanomeer, werd "Pinawetengan" (taalsplitsing) genoemd en werd bijgewoond door vertegenwoordigers uit het hele land. Deze conferentie resulteerde in de opsplitsing van de drie facties in verschillende stammen. Bij Watu Pinawetengan kun je de markering zien die de plek markeert waar de bijeenkomst plaatsvond (Stone of Dividing).
Minahasan-kolonisatie
Toen de Portugezen eind 1500 in Noord-Sulawesi aankwamen, ontdekten ze een land dat rijk was aan specerijen, goud en rijst en besloten ze zich daar te vestigen. De Nederlanders en Spanjaarden arriveerden kort daarna en de strijd om de controle over de regio duurde tientallen jaren. De Nederlanders veroverden het gebied uiteindelijk in de 17e eeuw en zij bleven het gebied beheersen tot de komst van de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De meeste Mina Hasan bekeerden zich in deze periode tot het Nederlandse christelijke geloof. Sommigen bekeerden zich tot de Islam, terwijl anderen het boeddhistische of confucianistische geloof overnamen van de Chinese zakenlieden die hen naar het land hadden gebracht.
Interessant is dat in 1947 de in Manado gevestigde politieke beweging Twapro (kort voor Twaalfde Provincie) werd opgericht om te pleiten voor de officiële opname van de Minahasa regio in het Koninkrijk der Nederlanden, wat succesvol was. Dit gebeurde niet en op 14 augustus 1959 maakte de Indonesische regering van Noord-Sulawesi een provincie van het land.
Minahasan Cultuur
De Minahasancultuur staat in de media bekend om een paar essentiële kenmerken, waaronder dansen, muziek en de keuken. Ze waren een vechtende beschaving, zoals blijkt uit hun kenmerkende dansen. De levendige, ritmische dansen, ooit vooral gebruikt voor ceremonies en toeristen, zijn leuk om naar te kijken.
Minahasan muziek heeft een aanzienlijke Europese invloed. Marching bands, bestaande uit klarinetten, saxofoons, trompetten, trombones en tuba's, zijn populair in China. Alle instrumenten zijn gemaakt van bamboe, inclusief de trommels.
Wat de keuken betreft, kan het eten in de Minahasan van alles zijn, maar je kunt altijd verwachten dat het pittig is. De inwoners van Noord-Sulawesi houden van pepers en gebruiken ze in verschillende bereidingen. Hoewel ze vooral lokaal gevangen schelpdieren eten, eten ze ook honden, katten, fruitvleermuizen, bosratten en andere dieren.
Minahasan-religie
Het Minahasa-district heeft een van de grootste christelijke bevolkingsgroepen van Indonesië, met 93 procent christenen. Het heeft de hoogste dichtheid van kerkstructuren in Indonesië, met ongeveer één kerk per 100 meter weg. Het is ook de regio met de grootste religieuze diversiteit in Indonesië. In Noord-Sulawesi konden Europese christenen het christendom verspreiden. Dit leidde tot het ontstaan van een christelijke gemeenschap.
Minahasan Muziek
Percussie-instrumenten zoals de gong, trommel en kolintang kenmerken de Minahasa muziek. Er wordt algemeen aangenomen dat de Minahasa muziek sterk is beïnvloed door Europese koloniale muziek. Op hun festivals treden grote marsgroepen op die bestaan uit:
- Klarinetten
- Saxofoons
- Trompetten
- Trombones
- Kuipen
Ze zijn allemaal gemaakt van lokaal bamboe, dat de basis vormt van een liedgenre dat bekend staat als musik bambu.
Minahasan-talen
Er worden vijf verschillende talen gesproken in Minahasa; er zijn
- Tonsawang
- Tontemboan
- Toulour
- Tonsea
- Tombulu
Tonsawang is de meest gesproken van de vijf. De North Sulawesi Language Survey, geschreven door Scott Merrifield en Martinus Sales en gepubliceerd door het Summer Institute of Linguistics in Dallas in 1996, was een belangrijke publicatie. Na een grondig onderzoek van de fonologie en het lexicon van de talen, geeft het een overzicht van hun categorisering en geografische verspreiding.
Minahasan Culturele Renaissance
Sinds de decentralisatie die volgde op het einde van Suharto's Nieuwe Orde tijdperk, heeft de Minahasa haar regionale autonomie plan versterkt, onder andere door zichzelf te vestigen als een culturele entiteit en identiteit die zich onderscheidt van de rest van Indonesië. Bert Supit richtte de drie belangrijkste niet-gouvernementele organisaties (NGO) van de Minahasa op die betrokken zijn bij de culturele heroplevingsbeweging: "Yayasan Suara Nurani" (De Stem van Binnenuit Stichting), "Minahasa Wangko" (Minahasa de Grote); en "Peduli Minahasa." The Voice from Within Foundation en Peduli Minahasa zijn beide Minahasa NGO's.
Minahasan levensstijl
In de oudheid was de Minahasa beschaving zowel competitief als egalitair. Belangrijke sjamanen waren vaak vrouwelijk en er is geen bewijs van vooroordelen tegen vrouwen in de Minahasa samenleving. Beslissingen die van invloed waren op de gemeenschap werden genomen via een democratisch proces. Vanwege de vrijwel gelijke geboorte is de ontwikkeling van een persoon in sociale status voornamelijk gebaseerd op zijn prestaties en de manifestatie van unieke kwaliteiten.
Een betere sociale status werd verkregen via twee primaire mechanismen: het inzetten van rijkdom en het tonen van moed. Het eerste werd bereikt via "Status telematica", ceremoniële feesten bekend als Foso (diner), terwijl het laatste werd bereikt door effectief koppensnellen.
Koppensnellen hielp de krijger inzicht te krijgen in een theologisch begrip dat bekend staat als "Keter", dat verwant is aan de Maleise uitdrukking "semantiek", wat vertaald kan worden als "ziel/geestessentie". Moed, welsprekendheid, kracht en vruchtbaarheid zijn manifestaties van deze spirituele en fysieke energie.
Ondanks de afwezigheid van de eigenlijke praktijk van koppensnellen en andere oude tradities en praktijken, staan deze fundamentele kenmerken van de oorspronkelijke Minahasa cultuur nog steeds in hoog aanzien. Zelfs nu nog zijn rijkdom, stoutmoedigheid, koppigheid en welsprekendheid in verbale oppositie essentiële factoren in het bevorderen van sociale mobiliteit in de Minahasa samenleving.
De meerderheid van de Mina Hasan, met name de hogere klasse en degenen die in Manado woonden, accepteerden geleidelijk de Europese en Nederlandse cultuur toen de Nederlanders het land koloniseerden en het verdrag tussen de Nederlanders en de Mina Hasan in 1699 van kracht werd. Gedurende het grootste deel van de 18e en 19e eeuw werd het Mina Hasan volk volledig geassimileerd in de Europese cultuur, kleding en levensstijl. Dit ging door tot de wederopstanding van de traditionele Minahasan cultuur aan het eind van de twintigste eeuw.
Hoewel er nog steeds enkele Minahasan zijn die een meer Nederlandse of Europese cultuur hebben, is dit een minderheid. De Minahasan vormen een relatief aparte groep vergeleken met andere Indonesiërs. Minahasa is daarentegen ook een geïsoleerde enclave van Westerse cultuur en Christendom, een bolwerk van de toewijding van de koloniale macht aan het Westen.
Minahasan Keukentype
Rica-rica en dabu-dabu zijn twee gerechten die prominent aanwezig zijn in de Minahasan keuken.
- Rica-rica is een gerecht gemaakt met pittige rode chili, sjalotten, knoflook en tomaten, en dabu-dabu is een soort specerij gemaakt met gehakte chili, sjalotten, knoflook en groene tomaten en een beetje azijn of limoensap. Rica-rica is een gerecht gemaakt met pittige rode chili, sjalotten, knoflook en tomaat.
- Dabu-dabu is een specerij gemaakt met gehakte chili, sjalotten, knoflook en tomaat. Andere groenten zijn papajabloesemknoppen gesauteerd met sjalotten, chili, groene tomaten en sayur bunga papaya.
